Vaak zijn het de kleine momenten die de rest van je leven bij je blijven. Zo was het ook voor Matti Wevers, een klein gebaar van zijn vader neemt 40 jaar later nog zo’n prominente plek in dat het hem tot tranen brengt. De andere hoofdrolspeler in dat moment was een Toyota Cressida. Dat Matti er daar vijf van zou bezitten stond 40 jaar geleden al vast.
Ik moest rijden
“Het grijpt me, nog altijd”, zegt de 57-jarige Matti Wevers als hij terugdenkt aan het moment dat hem zijn leven lang bij zou blijven. Hij ziet het nog voor zich, hoe zijn vader, zonder wat te zeggen, zijn hand uitstrekt en hem de sleutels van zijn lichtblauwe Toyota Cressida Stationwagon geeft. “Ik had net mijn rijbewijs gehaald”, zegt Matti, “ik kreeg geen preek, geen waarschuwingen, alleen de sleutels. De impliciete boodschap was duidelijk: ik moest rijden.”
Heerlijk mee gecruised
Ik vond dat zo mooi dat ik nog volschiet als ik eraan terugdenk. Voor hij die Toyota kocht reed mijn vader voornamelijk in ouwe bakken, maar die Toyota was als nieuw. Ik vond ‘m zo mooi, en die dag heb ik er heerlijk mee gecruised. Overal ben ik langsgereden, zodat iedereen maar kon zien dat ík in die Toyota reed.”
Eerste penopauze
Na dat bijzondere moment tussen vader en zoon ging het leven door voor Matti. Hij ging studeren, kocht zijn eerste eigen auto, die zijn Waterloo vond bij een crosspartij in het bos. Hij werd ouder en wijzer, ging aan de slag als tandarts, kreeg kinderen en schafte de bijbehorende gezinsauto aan. Dat was geen Toyota, en Matti vond het prima. Dat wil zeggen, tot wat hij zelf zijn “eerste penopauze” noemt.
Tweede vrouw
“Dat was in 2010. Op zeker moment werkte ik meer dan 80 uur per week en begon ik me af te vragen waarvoor ik het allemaal deed. Dus ging ik bij mezelf te rade: wat zou ik willen? Ik heb van alles overwogen. Een motor, want dat hoort immers zo. Of een tweede vrouw. Een boot desnoods, maar het deed me allemaal niets. Weet je wat ik wél wilde? Zo’n auto als ons pa had!”
Prachtige, rode Cressida
“Toen ik achter mijn computer kroop vond ik al na vijf minuten een prachtige, rode Cressida coupé uit 1978. Geloof het of niet, maar die auto greep me zo aan dat ik er hartkloppingen van kreeg. Dat moet de verkoper ook gezien hebben, toen ik eenmaal naast de auto stond. Ergens vond ik het jammer dat het geen stationwagon was, maar ik heb ‘m wel gekocht. Natuurlijk, ik moest wel.”
Klein geluksmomentje
Die stationwagon kwam later, nadat Matti zich uitgebreid had verbaasd over het “typische, zwabberende” gevoel van de achterwielaangedreven Cressida, het gevoel dat hij zich zo goed herinnert uit zijn jeugd: “Ik was tevreden.” Om zijn aankoop kracht bij te zetten werd Matti lid van de Toyota Automobiel Club Nederland, waar hij gelijkgestemde “zotten” ontmoette, waarvan er steeds meer op de hoogte raakten van zijn speciale band met de Cressida Stationwagon.
Gevoelige snaar
Toen een clublid hem een gele 77-er stationwagon “met wat werk” aanbood sloeg Matti bijna impulsief toe. De stationwagon reed niet meer, en stond enkele jaren ongebruikt een loods omdat Matti weer werd opgeslokt door zijn werk. Toen hij de Cressida naar de lokale garage bracht raakte de garagehouder een gevoelige snaar, door Matti een filmpje te sturen van de Cressida die op eigen kracht uit de werkplaats rijdt: “Dat filmpje was een klein geluksmomentje.”
Zaadje geplant
Het doet er niet toe, voor Matti bestaat er geen mooiere auto. Hij gebruikt zijn Cressida Stationwagon voor roadtrips, langs oude studievrienden. “Dan leg ik een matras achterin en slaap ik heerlijk”, zegt hij, “hij rijdt goed, hij doet z’n werk en hij is erg stoer. Onlangs ben ik met vrienden een band begonnen, als we gaan toeren wordt de Stationwagon onze “bandwagen”. En de rode? Zij is vooral mooi.”
Dierbaar
“Beide Toyota’s zijn me dierbaar, het plezier wat ik ervan heb staat in geen verhouding tot de kosten. In mijn moeilijke jaren waren er momenten dat ik echt nergens zin in had, maar het moment dat ik met de Cressida’s zou kunnen rijden was altijd iets om naar uit te kijken”, zegt hij, “Dat heeft zeker geholpen. Het is ongekend hoeveel plezier en positiviteit ik uit die auto’s haal. Mijn vader heeft daar het zaadje voor geplant. Gewoon, door me de sleutels van zijn Cressida te geven”, besluit Matti.